ang "ngayon" na kay hirap itawid

ang bahag-hari ay dahil gusto nating magpatawad kahit ang mga tinik ay nabunot na sa mga pusong sugatan;
dala ang naghihilum na peklat sa kadiliman, pinili kong maglakad upang mabawasan ang walang katapusang pag-iisip sa nakaraan, noong tayo minsa'y mga bubot na rosas, na naghihintay ng buhos ng ulan; sa pagdilim ng kalangitan, sabay nating
tiningala ang biyaya ng pagkakataon
ng walang hanggang kasiyahan; umulan ng malakas noon sa labas
at gaya ng mga napasayang mga bubot na rosas sa mga paso, pawisang inangkin natin ang ating mga sariling laman, hinagkan , hinalikan ang mundo sa ating sariling kamunduhan; pagtagal, sinabi mo na di mo na kaya pang magpatuloy
kaya paatras kong tinanggap ang pagtila ng ulan, sinisi ang paghihiwalay ng mga ulap, at binaling ang lahat sa pagpupumilit na maging tama ang mali

Ngayon sabay ng pagtila ng ulan, tinanim ko ang punla ng pangungulila sa paso na dinidiligan ko ngayon ng mga dumadaloy na mga patak patak kong luha;

sa ilalim ng bahaghari.