Nang Umalis na ang Nananangis mong Asawa

Nang umalis na ang nananangis mong asawa,
Inunahan kita agad ng paliligo ng aking mga halik
Sabay paghilamos ko sayo ng mga masasakit na alalaala ng kahapon.

Nilabar ko rin ang pinakapinandidirihan kong
Mga sulok ng iyong kasingit singitang nakaraan
Sabay salok sa isang milyong tabo ng aking nagnanaknak na pasensiya ng mga naipon kong luha
Upang mahugasan ang nakikita kong
Mga libag nang ako'y una mong sinaktan.

Tiniis ko rin ang hirap ng pagkiskis ng bato sa iyong kabalatan upang tuluyang
Maalis ang lahat ng kabuktutan o kung hindi ay makalimutan
Ang aking katangahan sa bawal na pagmamahal.

Shinampu ko rin ang nagpapalakpakan mong buhok
Malapit sa utak ng lahat ng mga panlilinlang
Sinabon ang balat hanggang sa palad mo na hindi naman naging akin.

Sa muling pagbanlaw inisip ko na mabura
Na ang lahat ng mga natatandaan ko
Pero parang imposible.
Naisip ko kung kailan pa kaya matutuyo ang mga luha
Na binigay mo sa akin nang napakatagal

Mapapanatag ba ako kung masilip ko ngayon ang tunay na laman ng iyong puso?


-Tula ng Isang Kabit na Taga- Embalsamo