ginising niya ako sa aking pagkakahimlay

ginising niya ako sa aking pagkakahimlay

kahit pa nakabaon sa puso ko ang ilang

bubog ng nakaraan sa loob looban sa bandang

gitna kakikitaan ng mga nagyeyemang mga dugo

mula sa matagal na pagdadalamhati

sa katigangan ng mga nakabalumbod na mga kalamnang

naging kuta ng mga pinagsama-samang

pundidong mga bombilya na kunyari'y

totoong nakakailaw sa loob kahit ang totoo'y

paulit ulit na nasasaktan tanggapin ang mga

sa mga isinusuksok niyang kolesterol hanggang

sa loob looban ng pinakamaliit kong mga litid

sa puso na nagtitiis ng sakit kasama ang mga

lintik na pumipilantik na memorya

ng pagdurusa sa kabiguang maangkin

ang tinatamasang glorya na kahit kailan nama'y

hindi naging sayo bagkus pinagpupumilit

na isipin na tanggapin na kunyari'y totoo

ang kasayahan sa kanyang piling kahit

sa bawat sandali ay pilit mong kinakaya

ang pagpasok ng mga papatak patak

na mga tinik papasok sa puso kong

umaasa.

ginising niya ako sa aking pagkakahimlay

hinukay ang mga semento sa paligid ng aking nitso

binali ang mga nakaharang na bakal sa baba

binasag ang kahit marmol pa na lapida

hanggang sa lumabas mula sa nahukay niyang lupa

ang nangagtatakas na mga masakit sa matang

mga maduduming mga memorya

mga alikabok ng mga panahon; ng mga tagpo

hanggang sa makita ang isang ataul

ng aking sariling nagpupumiglas na lumabas

sa nakakulong sa nakaraang gawa

sa mamahaling metal ng pagkukulong sa sarili

sinipa-sipa niya ito hanggang sa umumbok

ang mga marka na hindi ko inaasahan mula sa labas

at malaman na tinutulungan niya ako

doon siya sa labas at hinahanap ang kahit isang

hawakan upang ako ay makalabas hanggang

sa isang napakalakas niyang sipa ay nagbuksan

niya rin ito sa wakas na siyang kinabigla niya

o marahil ikinabigla ko rin sa tindi na pagkakabagsak

nito sa lupa ng paglimot sa kung ano ang dating

pinaniniwalaan kong tama; ang dating pinaniniwalaan

ko na masaya; ang dating akala ko ay aking

ikaliligaya.

ginising niya ako sa aking pagkakahimlay

pinagpag ang mga natitirang lupa sa taas

ng aking katawang halos naagnas

pero wala siyang pakialam

hinawakan niya ang aking dibdib

kinatok ang aking puso sa loob

na siyang nagpasimula ng bagong pag-aalab

pagtunaw ng mga namumuong

dugo sa loob; sa tagpong 'yun

nagising niya ang aking puso

at tumibok muli; nabuhay at nalaman

na may nais pa palang kumatok

mula sa labas kahit mahina;

basta tulungan mo lamang ang iyong sarili

na umalis sa pagkakahiga sa ataul

na nagmamarka ng pagkakulong mo

sa nakaraan sa pag-ibig na

walang katuturan

ginising niya ako sa aking pagkakahimlay

siya lang pagkaraan ng ilang taon ding

pagkakahimlay ko sa ilalim

ng puntod na ako rin naman ang gumawa

pinilit kong tumayo gamit ang naging

kalansay ko nang mga kamay at paa

tumayo ako sa kanyang harapan

sa aking bagong pinakamamahal

hawak hawak ang puso ko

na nagsimula nang tumitibok;

tumibok nang walang tigil

buong buo ko itong iniaalay

siguro hindi ngayon

marahil bukas o sa susunod pa na bukas

kung kailan man kaming dalawa

ay maalis sa napakalaking sementeryong ito

kung saan lahat ng mga nasaktan at sinaktan ay

nakahimlay.